Είμαι η Νάμη.
Γεννηθήκα πίσω από μεταλλικά κάγκελα — όχι τα ψυχρά κάγκελα των καταφυγίων, αλλά τα ακόμα πιο παγωμένα που προσποιούνταν πως ήταν «εκτροφεία». Ένα κουτί 1x1, μόλις που χωρούσε οι ουρές μας να κουνηθούν. Οι άνθρωποι έλεγαν ότι ήμασταν «καθαρόαιμα Σίμπα Ίνου», λες και αυτό σήμαινε πως ήμασταν ξεχωριστά. Αλλά κανείς δεν ήρθε για εμάς. Ούτε για δύο χειμώνες, ούτε για δύο άνοιξεις. Μονάχα βήματα που περνούσαν, γρήγορες ματιές και μετά... τίποτα.
Ούτε γρασίδι. Ούτε παιχνίδια. Ούτε ονόματα καν. Μονάχα εμείς να γαβγίζουμε σιγανά και να πιέζουμε τις μύτες μας στα κάγκελα, ελπίζοντας πως κάποιος ίσως μας κοιτάξει σαν να έχουμε σημασία.
Κανείς δεν το έκανε.
Μέχρι που ήρθε το 2nd Chance Dogs.