Δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή χωρίς το μικρό μας
«Ετοιμαζόμασταν για το μήνα του μέλιτος μας λίγες εβδομάδες μετά το γάμο μας, όταν μια φωτογραφία εμφανίστηκε στο facebook ενός πανέμορφου διασταυρωμένου γερμανικού ποιμενικού με τα πιο τεράστια αυτιά… αυτή ήταν η Σίβα. Ήταν κεραυνοβόλος έρωτας, αν και ο σύζυγός μου το έλεγε συνεχώς Σκύλο-νυχτερίδα! Οπότε, η ρομαντική μας εβδομάδα (με το γερμανικό ποιμενικό μας/Μάλαμουτ!) ξοδεύτηκε σε μια μεγάλη συζήτηση για το αν ήταν η κατάλληλη στιγμή για να προστεθεί στην μικρή μας οικογένεια ή όχι. Στείλαμε άπειρα emails και είχαμε πολλές συνομιλίες στο διαδίκτυο, και πήραμε την απόφαση να την φέρουμε στο σπίτι μας. Τελικά, τη συναντήσαμε στο αεροδρόμιο Γκάτγουικ στις 4 μ.μ., στις 19 Ιανουαρίου, πριν από ένα χρόνο, ήταν φοβισμένη, πεινασμένη, κρυωμένη και νευρική. Όταν περάσαμε την πόρτα μαζί της, το αγόρι μας, ο γερμανικός ποιμενικός έτρεξε κατά πάνω της και αναρωτιόταν γιατί στο καλό την φέραμε στο σπίτι! Ήταν το ήμισυ του μεγέθους και του βάρους του, αλλά αποφασισμένη ότι δεν επρόκειτο να εκφοβισθεί… για τις επόμενες δύο ώρες κάθε φορά που την κοιτούσε, αυτή του γαύγιζε! Είναι ένα μικρό αφεντικό! Στην αρχή, ήταν πολύ ανεξάρτητη, χωρίς να θέλει πολλές αγκαλιές, αλλά έτρεχε να μας υποδεχθεί κάθε φορά που ανοίγαμε την πόρτα. Με την πάροδο του χρόνου ο δεσμός με όλους μας έχει ενισχυθεί και τώρα τρέχει για αγκαλιές κάθε πρωί και κάθε φορά που έρχομαι στο δωμάτιο χαμογελάει. Ξεπέρασε το άλλο μας σκυλί και είναι απόλυτα τέλεια μέσα στο σπίτι – χωρίς ατυχήματα, χωρίς μασήματα, έμαθε γρήγορα πού επιτρέπεται και που όχι για να πηγαίνει. Είναι πολύ καλοί φίλοι και θαυμάσια συντροφιά ο ένας για τον άλλον. Παίζουν πολύ και αυτός ξοδεύει πολύ χρόνο για να πλύνει τα τεράστια αυτιά της! Εκείνη λατρεύει το αυτοκίνητο και περνάμε πολύ χρόνο πηγαίνοντας πέρα δώθε, επισκέπτοντας την ηλικιωμένη μαμά μου που την λατρεύει κι εκείνη. Δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή χωρίς τη μικρή μας σουσουράδα! Ευχαριστώ από το βάθος της καρδιάς μου όλους όσους την βοήθησαν στην πορεία της, ειδικά τη Ντόρις, το Μάριο και τη Λένα χχχ»
